Ik ben Martin, bouwjaar 1977 (reken dus zelf maar uit) en getrouwd met Hinke. Hoewel ik het grootste deel van mijn leven in het altijd gezellige Groningen heb gewoond, woon ik inmiddels al weer aan aantal jaar met veel plezier in het anders mooie Rotterdam.
Muziek is belangrijk voor mij, zowel om naar te luisteren als om zelf te maken. Ik mag graag de gitaar uit de hoek pakken of achter de piano kruipen om wat te zingen. Daarbij heb ik er geen enkel probleem mee om andermans liedjes te zingen. Alleen zijn er vaak momenten geweest dat iets me bezig hield waar ik geen bijpassend liedje bij kon vinden. Dat zijn vooral de momenten geweest waarop ik zelf ben gaan schrijven. Vaak waren dat ook de momenten dat het leven even schuurde. Door dingen die ik meemaakte of vragen waar ik tegenaan liep.
Ik ben opgegroeid in een vrij traditionele christelijke omgeving, met veel nadruk op de ratio, waar het belangrijk was om de juiste dingen te geloven en je aan de juiste regels en gebruiken te houden. Na een bijzonder roerige periode in mijn leven, merkte ik dat dit niet de plek was waar ik me veilig en thuis kon voelen. Ik merkte dat ik behoefte had om te praten over hoe het leven is en niet over hoe het (al dan niet) hoort. En vooral niet over hoe andere mensen vinden dat het hoort.
Ik geloof nog steeds en heb nog steeds een christelijke achtergrond. Maar niet meer dezelfde als vroeger. Ik geloof in een wereld die mooi is gemaakt (op wat voor manier dan ook), maar waarin ook een hoop rotzooi is te vinden. Ik geloof dat we er met z’n allen regelmatig een zootje van maken en tegen onze eigen menselijke grenzen aanlopen. Daarbij sluit ik mezelf niet uit. Het idee dat de oorzaak van problemen per definitie buiten mijzelf of de groep waar ik bij hoor ligt, ben ik allang kwijt.
Maar tussen alles wat misgaat, zie ik ook mooie dingen, glimpen van God zo je wilt. Mensen die je kunnen verrassen, er zomaar voor je zijn als dat nodig is. Schoonheid in de natuur of wat mensen maken. Ik geloof in het mooie van de diversiteit van de mensen om me heen. En dat die dieper wordt naarmate je mensen beter leert kennen. Juist ook degenen die anders zijn dan jij. Anders geaard, anders van geslacht of gender, anders van kleur of gewoon anders levend. Omdat ik geloof dat in die veelzijdigheid iets van het ondefinieerbare mysterie van God zichtbaar wordt. Ik geloof dat het leven beter wordt, niet als we de lelijke dingen wegstoppen of dat wat anders is buiten de deur proberen te houden, maar als we het leven en het gebrokene met elkaar durven delen. Omdat we juist in het omgaan met onze eigen gebrokenheid of die van de ander, ons van onze beste kant kunnen laten zien.
Maar vooral geloof ik in de hoop. Hoop dat het altijd zin blijft hebben om het goede te doen. Ook als we daarvan het resultaat niet (direct) zien. Gewoon omdat het goed is. Hoop die zorgt dat we blijven werken aan een wereld waar we niet alleen maar bezig zijn met wat er zelf aan hebben, maar vooral ook wat de ander aan ons heeft. Waarin we de ander zullen accepteren zoals die is, in plaats van beoordelen of die aan onze maatstaven voldoet. Waar aandacht is voor wat klein en onbelangrijk lijkt. Waarin we zowel onze schoonheid als ons falen met elkaar delen. Waar we het leven delen.
Ik hoop dat je iets daarvan in mijn liedjes terug kunt zien.
Toon mij je wonden en ik toon jou de mijne
(Uit ‘Mozaïek’)
Kom, laten we delen hoe het ons is vergaan
Er zijn littekens die misschien nooit meer verdwijnen
Maar ze vormen de lijnen van ons bestaan
Iedere ziel heeft zijn krassen en kerven
Maar we delen het leven, ook al doet het soms pijn
Een mozaïek van veelkleurige scherven
Die tonen dat wij niet de enigen zijn